Η αντιπαράθεση για τα ζητήματα της κατεύθυνσης και της τακτικής του κινήματος, πάντα αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, είναι αναγκαία. Πρέπει βέβαια να γίνεται στη βάση των πραγματικών θέσεων και επιλογών του καθένα και όχι στη βάση διαστρεβλώσεων και ανύπαρκτων θέσεων ή επιλογών. Και είναι προτιμότερο να γίνεται μέσα στο κίνημα και τις διαδικασίες του, μπροστά στον κόσμο, όταν τίθενται και κρίνονται τα διάφορα ζητήματα.
Η Γραμματεία Σάμου του ΠΑΜΕ με το δισέλιδο κείμενο της «Σκέψεις και σχόλια με αφορμή έναν αγώνα που δεν πρόλαβε να ξεκινήσει» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, επιχειρεί μια τέτοια αντιπαράθεση βασικά απέναντι στην «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ», καταφεύγοντας όμως ξανά σε πολλές διαστρεβλώσεις ή επικαλούμενη ανύπαρκτα «δεδομένα» ή « γεγονότα». Χρεώνει για παράδειγμα στην «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ» πως «διασπαστικά κινούμενη και στις κινητοποιήσεις για την μεταφορά των μαθητών,… προσπάθησαν να φτιάξουν άλλη συντονιστική επιτροπή από αυτή που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ΕΚΣ». Πρόκειται για μια «καταγγελία» που αναφέρεται στις κινητοποιήσεις του περασμένου Σεπτέμβρη που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα αλλά και ποτέ δεν είχε τεθεί δημόσια στις ανοιχτές συναντήσεις της επιτροπής, στις πολλές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις που αυτή προκάλεσε με θετικό μάλιστα αποτέλεσμα για τη μεταφορά των μαθητών στη τρέχουσα σχολική χρονιά!
Σε άλλο σημείο η Γραμματεία του ΠΑΜΕ χρεώνει και πάλι στην «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ» , πως υποστήριξε στην παρούσα φάση για τους εκπαιδευτικούς «Απεργία διαρκείας για το ωράριο» (!!) και αλλού ανακαλύπτει πως στη ΓΣ της ΕΛΜΕ της 14/5 έγινε κάποια «μυστική ψηφοφορία». Για όλα αυτά και άλλες ανάλογες κατασκευές που υπάρχουν στο κείμενο της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, θα αρκεστούμε προς το παρόν να πούμε πως αναδεικνύουν την αδυναμία τους να στηρίξουν τις δικές τους πολιτικές θέσεις και επιλογές. Θα τα προσπεράσουμε λοιπόν και θα πάμε στην ουσία των ζητημάτων.
1. Η θέση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία αρχικά στις 14-15/5 και μετά «βλέπουμε», απέναντι στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με τις 12000 απολύσεις και τον κυβερνητικό εκβιασμό στο τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν το λιγότερο προβληματική. Για όποιον ξέρει τα δεδομένα των σχολείων σήμαινε μια διαμαρτυρία που δεν στόχευε να δημιουργήσει μαζικό ρεύμα αντίστασης και ανατροπής των μέτρων στη μάζα των εκπαιδευτικών. Η θέση αυτή του ΠΑΜΕ έγινε «τυφλή και τυχοδιωκτική», για να χρησιμοποιήσουμε τη δικιά τους γλώσσα, όταν μετακόμισε την 48ωρη στις 16-17/5 και αφού είχε κηρυχτεί η επιστράτευση που ίσχυε από τις 15/5! Στόχευαν λέει με την 48ωρη να «εκτιμήσουν την κατάσταση» και «ανάλογα να αποφασίσουν». Την ίδια ώρα εκτιμούσαν πως «ο κλάδος δεν είχε ετοιμαστεί», πως ήταν «μόνος του», χωρίς «κοινωνικές συμμαχίες». Τότε προς τι η 48ωρη και μάλιστα εν μέσω επιστράτευσης; Τι εξασφάλιζε ότι η 48ωρη δεν κινδυνεύει από μικρή συμμετοχή ενώ για την απεργία 17/5 και 20-24/5 (αυτή ήταν η πρόταση που υποστηρίξαμε και όχι «απεργία διαρκείας» που λέει το ΠΑΜΕ ) υπήρχε αυτός ο κίνδυνος; Δεν ξέρει το ΠΑΜΕ ότι οι ποινές φυλάκισης και απόλυσης ισχύουν είτε για μία ώρα είτε για 10 μέρες απεργίας, όταν έχει κηρυχτεί επιστράτευση;
Η βασική διαφορά λοιπόν των δύο προτάσεων στις δεδομένες συνθήκες, ήταν ότι αυτή που υποστηρίξαμε εμείς «έλεγε» τους συναδέλφους: Μπορούμε να σπάσουμε την επιστράτευση και να ανατρέψουμε τα μέτρα. Το ΠΑΜΕ δεν είχε αυτή τη θέση και ταυτόχρονα προσπαθούσε να φανεί πως έχει θέση για απεργιακό αγώνα τώρα. Στις πρωτόγνωρα μαζικές ΓΣ των ΕΛΜΕ της 14/5 σε όλη την Ελλάδα η πρόταση του συγκέντρωσε ισχνές μειοψηφίες, ενώ η πρόταση που υποστηρίξαμε εμείς υπερψηφίστηκε από το 92% των συναδέλφων! Ούτε και τότε όμως το ΠΑΜΕ δεν άλλαξε θέση, δεν εκτίμησε το τι δείχνει αυτή η μαζικότητα και αυτές οι αποφάσεις και στάθηκε ουσιαστικά απέναντι τους.
2. Η ΟΛΜΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια και φέτος άφησε τον κλάδο έρμαιο της επίθεσης του συστήματος, δεν επεδίωξε και δεν ήθελε να οργανώσει την πάλη του και την αντίσταση του. Ούτε τώρα εννοούσε και πίστευε την απεργιακή πρόταση που κατέθεσε κάτω από την πίεση που αντικειμενικά ασκούν τα κυβερνητικά μέτρα. Στη μεγάλη της πλειοψηφία εκτιμούσε και ήλπιζε ότι αυτή η πρόταση δεν θα ψηφιστεί από τις ΓΣ ή ακόμα ότι δεν θα υπάρχει απαρτία στις Συνελεύσεις που καλέστηκαν μόλις την επομένη μέρα μετά τις διακοπές του Πάσχα.
Στην «καλύτερη» περίπτωση στόχευε σε μια «αγωνιστική φασαρία» που θα την είχε ως βάση για να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση τη λείανση κάποιων μέτρων. Τέτοιες αυταπάτες είχε και έχει η ηγεσία της ΟΛΜΕ! Όμως τον αγώνα και τη σύγκρουση δεν θα τον έκανε η ΟΛΜΕ, αλλά ο κόσμος! Ο κόσμος που επέβαλλε με πρωτοφανή μαζικότητα την απόφαση στην οποία δεν πίστευε η ΟΛΜΕ και γι αυτό πραξικοπηματικά την ανέτρεψε. Το ερώτημα λοιπόν ήταν και είναι αν υπάρχουν δυνάμεις κεντρικές και περιφερειακές που θέλουν να πάρουν στις πλάτες τους έναν τέτοιο, πολιτικά «παράνομο» αγώνα κόντρα και ενάντια στις πραγματικές στοχεύσεις των καθεστωτικών και συμβιβασμένων δυνάμεων της ΟΛΜΕ. Το ΠΑΜΕ από την αρχή ως το τέλος απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αυτό και το ίδιο έκαναν και οι όμορες σε αυτό δυνάμεις της λαϊκής συμμαχίας είτε με τη σιωπή τους, είτε με την ευθεία τοποθέτηση τους. Και αυτό φυσικά έκαναν και στο νησί μας. Μάλιστα η Γραμματεία Σάμου χαρακτηρίζει «τυχοδιωκτισμό» την πρωτοβουλία της ΕΛΜΕ να καλέσει σύσκεψη φορέων το απόγευμα της 15/5 επιδιώκοντας συμπαράσταση και συμπαράταξη μπροστά στο ενδεχόμενο του απεργιακού αγώνα. Και φτάνει στο σημείο να διαστρέφει την απόφαση της ίδιας της ΓΣ της ΕΛΜΕ Σάμου ισχυριζόμενη ότι, αν η Συνέλευση των προέδρων αποφάσιζε απεργία, «δεν θα απεργούσαν» τα μέλη της ΕΛΜΕ Σάμου, λόγω του αποτελέσματος της (ανύπαρκτης) μυστικής ψηφοφορίας που «είχε γίνει».
Μετά από όλα αυτά τι περιεχόμενο έχει λοιπόν το σύνθημα της «ανυπακοής» που σε καταστάσεις κάλμας ανέξοδα εκστομίζεται; Και τελικά η κριτική του ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ από ποια σκοπιά γίνεται: Για να την καταγγείλει ως υποταγμένη και να αναλάβει το ίδιο μαζί με άλλες δυνάμεις την υπεράσπιση και το ξεδίπλωμα των αγωνιστικών διαθέσεων του κόσμου; Ή χρησιμοποιείται για να καταγγελθεί μέσω αυτής ο «τυχοδιωκτισμός» αυτών των μαζικών αγωνιστικών διαθέσεων που «κακώς» εκδηλώθηκαν; Οι ΣΥΝΕΚ πχ πάνω -κάτω είπαν πως μόνο με τη συμπαράταξη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (δηλαδή με την άδεια των κομμάτων του συστήματος) θα μπορούσε να γίνει αυτός ο αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής του συστήματος! Μήπως κάτι τέτοιο εννοεί και το ΠΑΜΕ όταν συναγωνίζεται τα τηλεοπτικά κανάλια στην εκτίμηση ότι ο κλάδος είναι «απομονωμένος» και η Γραμματεία Σάμου περιγράφει με μελανά χρώματα τη γνώμη του εργαζόμενου λαού για τους εκπαιδευτικούς; Τόση πια έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό διακατέχει την ηγεσία του ΠΑΜΕ;
3.Το ΠΑΜΕ αντιλαμβάνεται τις όποιες κινητοποιήσεις θεωρεί αποδεκτό να γίνουν ως κινητοποιήσεις ζύμωσης και προπαγάνδισης θέσεων και αιτημάτων. Γράφει η Γραμματεία στο κείμενο της. «Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η τακτική της πλειοψηφίας της ΕΛΜΕ για το θέμα των συμμαχιών που στηρίζεται στην θέση ΕΝΟΤΗΤΑ στο ΠΡΟΒΛΗΜΑ (και όχι ενότητα για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και για την ανατροπή της) είναι «την Κυριακή χαρά και την Δευτέρα λύπη» όπως λέει και ο λαός μας» .
Κατηγορούν λοιπόν την «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ» ότι από τους αγώνες «αφαιρεί αιτήματα», ενώ το ΠΑΜΕ «προσθέτει αιτήματα». Το ερώτημα που με αυτές τις προσεγγίσεις αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν είναι πολύ απλό αλλά και κρίσιμο: Υπάρχει πραγματικός αγώνας χωρίς συγκεκριμένο στόχο, χωρίς αίτημα-αιχμή; Μπορεί χωρίς αυτό να συσπειρώσει μαζικά κόσμο, να έχει διάρκεια, να συγκρούεται με το κράτος και τους μηχανισμούς του και να αντέχει; Και στη συνέχεια αυτού του ερωτήματος οφείλουν να απαντήσουν άλλο ένα: Μπορεί να αλλάξει ο ταξικός πολιτικός συσχετισμός χωρίς τέτοιους πραγματικούς αγώνες; Αυτούς τους πραγματικούς αγώνες είναι που αρνείται το ΠΑΜΕ και ίσως δεν αντιλαμβάνεται ότι εδώ συμπίπτει πχ με την ηγεσία της ΟΛΜΕ! Που πάντα οι εισηγήσεις της προς τις ΕΛΜΕ ενόψει κινητοποιήσεων περιλαμβάνουν κατάλογο δεκάδων αιτημάτων για να καταλάβουν όλοι ότι δεν σκοπεύει καμιά σύγκρουση με την πολιτική του συστήματος αλλά μια «κινητοποίηση» που θα τη βγάλει από την υποχρέωση. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν στο φόντο του στόχου πάλης που θέτει ένας αγώνας θα υπάρχει ένα συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο κριτικής ( «διορθωτικής» ή επαναστατικής ανάλογα με τη δύναμη που την ασκεί) απέναντι στο σύστημα. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχει ο στόχος πάλης! Σε αυτό το ερώτημα απαντά αρνητικά το ΠΑΜΕ και με βάση αυτή τη θέση του δεν ήθελε και αντιτάχθηκε στη δυνατότητα να υπάρξει ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών. Γιατί αυτός μόνο με το στόχο ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ μπορούσε να υπάρξει.
4. Σαν επιστέγασμα και για να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για την πρόθεση της να μην εμπλακεί σε κανέναν αγώνα ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης στην εκπαίδευση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, η Γραμματεία Σάμου του ΠΑΜΕ προβάλλει τη θέση του «ενιαίου 12χρονου σχολείου…» ως απαράβατη προϋπόθεση για το «μέτωπο παιδείας». Να λοιπόν ποια είναι η αντιπαράθεση στο «σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής» όπως την εννοεί το ΠΑΜΕ: Οι εκπαιδευτικοί που απολύονται, οι μαθητές που χάνουν το σχολείο τους, το βιβλίο τους, τον καθηγητή τους, δεν θα πρέπει να αγωνιστούν για να ανατρέψουν αυτά τα μέτρα, αλλά να περιφέρουν σχέδια ενός «άλλου σχολείου». Αυτή η αντίληψη ούτε καινούρια είναι, ούτε ανήκει αποκλειστικά στο ΠΑΜΕ. Η λογική των «προτάσεων» (που θα τις υλοποιήσει ποιος άραγε;) στην οποία ανήκει το «ενιαίο 12χρονο» μαζί με πολλά άλλα που το ΠΑΜΕ τα είχε ως προτάσεις και τώρα φαίνεται να τα «ξεχνά», είναι κυρίαρχη στην ΟΛΜΕ και σε δυνάμεις της υποταγμένης και συμβιβασμένης αριστεράς, εδώ και πολλά χρόνια. Όμως η λογική αυτή της προτασεολογίας σαρώθηκε από την επίθεση! Γιατί η ταξική πάλη δεν είναι «διαγωνισμός ιδεών» αλλά σύγκρουση και αναμέτρηση για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Και ταυτόχρονα είναι και το μόνο πραγματικό πεδίο στο οποίο μαζικά οι εργαζόμενοι και η νεολαία, μπορούν να πείθονται μέσα από τις επιτυχίες και τις νίκες τους για την δυνατότητα τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, να οικοδομήσουν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ λοιπόν χρειαζόμαστε και όχι κηρύγματα για τους αγώνες που δεν μπορούν να υπάρξουν και να νικήσουν και ιδεαλιστικά σχέδια μιας «άλλης παιδείας», την ίδια ώρα που θα επελαύνει η βαρβαρότητα.
ΥΓ. Αφού τόσο νοιάζεται η Γραμματεία του ΠΑΜΕ για τις «κοινωνικές συμμαχίες» γιατί όχι μόνο αρνήθηκε τη συμμετοχή που της προτάθηκε, αλλά ουσιαστικά μποϋκοτάρισε την κοινή εκδήλωση του συλλόγου Δ/Ν και της ΕΛΜΕ Σάμου της 20/4/13 που καλούσε γονείς, μαθητές, φοιτητές για να συζητηθούν και να διαμορφωθούν όροι απάντησης στα μεγάλα προβλήματα και των τριών εκπαιδευτικών βαθμίδων;
Δημοκρατική Συσπείρωση Καθηγητών Σάμου
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
Η κυβέρνηση υλοποιώντας το σχέδιό της για την παιδεία επέλεξε την «κατάλληλη εποχή» να ψηφίσει τα αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν σε μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών, σε συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, σε υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας.
Ήταν η «κατάλληλη εποχή» γιατί η κυβέρνηση επένδυε στον «κοινωνικό αυτοματισμό» και στην αντίδραση κατά των καθηγητών με «πλήθος επιχειρημάτων» από την ίδια και τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ, ενώ από την άλλη η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν είχε προετοιμάσει ανάλογα τον κλάδο όλο το προηγούμενο διάστημα και υπήρχε πίεση χρόνου καθώς θα ξεκινούσαν σε λίγο οι πανελλήνιες εξετάσεις.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) αποφάσισε να εισηγηθεί απεργία μέσα στις εξετάσεις 17 και 20-24/5 χωρίς να φροντίσει, όχι μόνο προηγούμενα αλλά ούτε και την τελευταία στιγμή, να δημιουργήσει συμμαχίες έστω με τους άμεσα θιγόμενους συναδέλφους τους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης μεγάλο μέρος των οποίων επίσης θα απολυθεί (η ΔΟΕ συνεδρίασε και ασχολήθηκε μετά την επιστράτευση των εκπαιδευτικών στις 15/5/2013). Ανάλογη και χειρότερη κατάσταση υπήρχε με τους φορείς των γονιών και μαθητών αλλά και γενικότερα των εργαζομένων.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτή η ηγεσία ότι δεν είχε οργανώσει και προετοιμάσει τον κλάδο καταψήφισε την πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη Απεργία στις 14-15/5 αρχικά και 16-17/5 στη συνέχεια και Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 18/5 ώστε να εκτιμήσουν την κατάσταση και την εξέλιξη της απεργίας και ανάλογα ν’ αποφασίσουν. Πήρε μια απόφαση που φαινομενικά είναι «σούπερ και επαναστατική» και περίμενε τον «από μηχανής θεό» να την βγάλει από το αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε, παρ’ ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ (σε δύο συνεδριάσεις) την είχαν προειδοποιήσει ότι με την απόφαση αυτή κάνουν «πάσα» στην κυβέρνηση να τους επιστρατεύσει. Το επόμενο βήμα, πλέον, ήταν η κυβέρνηση να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη για να χτυπήσει τον κλάδο (πολύ περισσότερο που ήταν και μόνος του). Προχώρησε στην επιστράτευση των καθηγητών κάνοντας ακόμα ένα πιο αντιδραστικό βήμα παραπέρα ποινικοποιώντας την σκέψη και την πρόθεση.
Θέλοντας να περάσει δια πυρός και σιδήρου την πιο αντιλαϊκή πολιτική που γνώρισε ο τόπος επιβάλει το δόγμα «νόμος και τάξη» με όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαθέτει και δείγματα των οποίων είχε δείξει το προηγούμενο διάστημα με την επιστράτευση των απεργών χαλυβουργών, των ναυτεργατών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, τον ξυλοδαρμό και τις συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας κ.λ.π.
Η συνέχεια των εξελίξεων έδειξε μια σειρά συμπερασμάτων :
- Η ηγεσία της ΟΛΜΕ επιδίωξε να σύρει τον κλάδο σε μια απεργία που η ίδια δεν είχε καμία διάθεση να υπερασπίσει. Λέγοντας στη Γ.Σ. των προέδρων ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για απεργία την στιγμή που δεν έκανε απολύτως τίποτα για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αυτές, δεν έκανε αναδίπλωση θέσης από την αρχική, αλλά επιβεβαίωσε την συμβιβασμένη, υποταγμένη και κυβερνητική στάση της που έχει σαν στόχο το τσάκισμα του κλάδου και το σύρσιμό του στην ηττοπάθεια.
· Στη μοναδική απεργία που τελικά προκηρύχθηκε και υλοποιήθηκε με απόφαση της ΑΔΕΔΥ στις 14/5 ως απάντηση και συμπαράσταση στους επιστρατευμένους εκπαιδευτικούς, οι συνδικαλιστές της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όχι μόνο δεν κάλεσαν τον κλάδο να απεργήσει αλλά αντίθετα έκαναν δηλώσεις απεργοσπασίας και αντί να μετατρέψουν αυτή τη μέρα σε απαρχή αγώνων για το σπάσιμο της επιστράτευσης, οδήγησαν όλο τον κλάδο να είναι απεργοσπάστες.
· Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ («Αυτόνομη Παρέμβαση») αφού ζήτησε συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, με θέμα: "Κήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας την Παρασκευή 17 Μάη" όταν τελικά ορίστηκε το πρωί της 16/5 η συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» δεν προσήλθε καν, επικαλούμενη ότι... άργησε να γίνει. Με τέτοιο κυβερνητικό συνδικαλισμό όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει μάχες ο κλάδος αλλά οδηγείται στην αδράνεια. Πόσο μάλλον μάχες κόντρα σε πολιτική επιστράτευση...
Ανάλογη κατάσταση υπήρχε σε μικρογραφία και στο νησί μας. Η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ υιοθέτησε την πρόταση της ΟΛΜΕ και αυτή κατέβασε στη Γ.Σ. της 14/5 χωρίς να έχει προετοιμάσει και οργανώσει τους συναδέλφους της σε αγωνιστική κατεύθυνση, χωρίς να έχει την συμπαράσταση έστω (όχι την υποστήριξη)
των γονιών και μαθητών, χωρίς να έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη του εργατικού κινήματος από το οποίο είχαν απομονωθεί με δική τους ευθύνη, μαζί με τους δασκάλους, μέχρι του σημείου να κάνουν τα τελευταία χρόνια ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις και καμία κινητοποίηση για την παιδεία.
Την στιγμή που δεν είχαν εξασφαλίσει συμμάχους, για την συμπαράσταση και στήριξη στον αγώνα τους, την κυβερνητική προπαγάνδα για παράδειγμα με τους «τεμπέληδες καθηγητές που δουλεύουν τρεις-τέσσερις ώρες την ημέρα και παίρνουν τα τριπλά χρήματα από εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δουλεύουν δέκα ώρες την ημέρα» την έβρισκες μπροστά σου σε όποιον κλάδο δουλειάς και αν πήγαινες. Και δεν ήταν φυσικά το μόνο κυβερνητικό προπαγανδιστικό επιχείρημα. Κανείς, όμως, δεν τους είχε εξηγήσει προηγούμενα, όχι μεμονωμένα αλλά συλλογικά, ότι οι καθηγητές δεν κάνουν μόνο μάθημα στο σχολείο αλλά και σοβαρή προετοιμασία στο σπίτι για να διδάξουν την επόμενη μέρα, ότι προετοιμάζουν τεστ και άλλες εργασίες στο σπίτι, ότι εξετάζουν και βαθμολογούν τα κείμενα και γενικά ότι εργάζονται καθημερινά αρκετές ώρες στο σπίτι τους οι οποίες δεν φαίνονται πουθενά.
Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η τακτική της πλειοψηφίας της ΕΛΜΕ για το θέμα των συμμαχιών που στηρίζεται στην θέση ΕΝΟΤΗΤΑ στο ΠΡΟΒΛΗΜΑ (και όχι ενότητα για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και για την ανατροπή της) είναι «την Κυριακή χαρά και την Δευτέρα λύπη» όπως λέει και ο λαός μας. Μπορεί σε μια «έκρηξη» ενός προβλήματος να πετύχεις συγκέντρωση δυνάμεων για να αντιπαλέψεις το πρόβλημα αυτό, αλλά αυτή την συγκέντρωση δυνάμεων δεν την έχεις και για το άλλο πρόβλημα, δεν την έχεις για ν’ αντιπαλέψεις το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής μέχρι την ρήξη και την ανατροπή της. Είναι μια συγκέντρωση δυνάμεων περιστασιακή-ευκαιριακή η οποία διαλύεται την επομένη δημιουργώντας ηττοπάθεια και συμβιβασμό.
Στην παραπάνω κατεύθυνση κινούμενη η πλειοψηφία της ΕΛΜΕ στη συγκέντρωση του πανεπιστημίου για το σχέδιο Αθηνά καλούσε τους φοιτητές να βγάλουν αιτήματα από το διεκδικητικό τους πλαίσιο και να μείνει μόνο στο ένα πρόβλημα. Όπως έκαναν και αυτοί τώρα. Απεργία διαρκείας για το ωράριο. Το ίδιο διασπαστικά κινούμενη και στις κινητοποιήσεις για την μεταφορά των μαθητών, πάτησαν στην προπαγάνδα κάποιων κύκλων για το ότι το ΕΚΣ δεν έχει καμιά δουλειά στα σχολεία και προσπάθησαν να φτιάξουν άλλη συντονιστική επιτροπή από αυτή που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ΕΚΣ
Έτσι και μέσα σε μια τέτοια κατάσταση έφτασε στη Γ.Σ. των καθηγητών, που ήταν ιδιαίτερα μαζική, η υπόθεση της απεργίας να πάει στις καλένδες.
Από την άλλη και ενώ στα πλαίσια της απεργίας της ΑΔΕΔΥ στις 14/5 το Νομαρχιακό Τμήμα όπως και ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών καλούσαν με ανακοινώσεις τους να εκφραστεί η συμπαράσταση στους επιστρατευμένους καθηγητές με συμμετοχή στην Απεργία και στην Απεργιακή Συγκέντρωση στις 12.30΄ στο χώρο του Γυμνασίου, τελικά με ευθύνη της πλειοψηφίας της ΕΛΜΕ οι καθηγητές ήταν οι μόνοι που δεν απέργησαν. Το βράδυ της επόμενης μέρας που η ΕΛΜΕ είχε καλέσει σε σύσκεψη μαζικούς φορείς του κινήματος για έκφραση συμπαράστασης-συμπαράταξης στους καθηγητές επιβεβαιώθηκαν όλα τα παραπάνω συμπεράσματα. Η πλειοψηφία της έχοντας παγιδευτεί και απομονωθεί στην αδιέξοδη θέση της για «αγώνα διαρκείας μέσα στις εξετάσεις» και στην απόφαση της πλειοψηφίας της Γ.Σ. για απεργία μετά τις εξετάσεις, ζητούσε από το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο την κήρυξη απεργίας. Ζητούσε δηλαδή από το Ν.Τ. Σάμου της ΑΔΕΔΥ να πάρει μια απόφαση κόντρα στην πλειοψηφία των καθηγητών που μόλις είχαν εκφραστεί με μυστική ψηφοφορία και χωρίς να αναρωτηθεί καν σε μια τέτοια περίπτωση για το ποιος θα απεργούσε αφού οι καθηγητές δεν θα έκαναν απεργία. Το λιγότερο, πιστεύουμε, που μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτή τη θέση είναι τυχοδιωκτική!
Σε όλα αυτά η μόνη καθαρή στάση που ακούστηκε στην σύσκεψη χωρίς να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας ήταν η θέση του Εργατικού Κέντρου - ΠΑΜΕ : «Αν η Γ..Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ αποφασίσει απεργία για το σπάσιμο της επιστράτευσης, το Ε.Κ. και το ΠΑΜΕ θα σταθούμε στο πλευρό των εκπαιδευτικών και θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις όχι μόνο να γίνει υπόθεση όλων των εκπαιδευτικών αλλά όλου του σαμιώτικου λαού. Όσον αφορά την δημιουργία μετώπου για την παιδεία που ζητά η ΕΛΜΕ, το ΕΚ και το ΠΑΜΕ έχουν δώσει δημόσια την θέση τους για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που σε δυο γραμμές συμπυκνώνετε στο εξής : δίχρονη δημόσια και υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό δημόσιο και δωρεάν σχολείο, με ενιαίο πρόγραμμα, ενιαία σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, ενιαία δωρεάν βιβλία, μόνιμους εκπαιδευτικούς, δάσκαλους και καθηγητές με πλήρη δικαιώματα. Με άξονα αυτή τη θέση που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αγωνιζόμαστε για την δημιουργία μετώπου και είμαστε ανοιχτοί για κοινό αγώνα με οποιονδήποτε δέχεται αυτή τη θέση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου